Τα βέρντε κι ο βασιλικός

...βασιλικός κι αν μαραθεί
τη μυρωδιά την έχει...
Ελλάδα αρχές του 20ου αι.
Βρισκόμαστε στην εποχή που εμφανίζεται ο Ελευθέριος Βενιζέλος στο πολιτικό προσκήνιο της Ελλάδας, μετά και την ενσωμάτωση της Κρήτης.
Ο Βενιζέλος αναδεικνύεται πρωταγωνιστής και η αυλή αγωνίζεται να τιθασεύσει τα πλήθη.
Βενιζέλος και βασιλιάς οι δύο πόλοι της ελληνικής πολιτικής σκηνής για περίπου μια 20ετία.
Σύμβολά τους στην Κέρκυρα: τα βέρντε (για το Βενιζέλο) και ο βασιλικός (για το Βασιλιά).
Στον κήπο μου ανθούν τα βέρντε, μα στο κέντρο τους ο βασιλικός. Συναίσθημα μιας άλλης εποχής με ιδεοληψίες καθαρά συναισθηματικές.
Το τέλος της κόντρας αυτής έχει καταληκτική ημερομηνία το 1936, τη χρονιά που πεθαίνει ο Βενιζέλος. Είχε προηγηθεί η εξορία του βασιλιά Γεωργίου (1935), ο θάνατός του και η δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 (του Μεταξά).
Στο μικρό χωρίον των Ψωραραίων, που μόλις είχε μετονομασθεί σε Άγιο Προκόπιο, μια μικρή ιστορία λαμβάνει χώρα.
Ένας από τους πλέον ευωδιαστούς βασιλικούς, ο Δημήτρης ο Μπίρος, απέκτησε διάδοχο.
Όπως το καλούσε το έθιμο, νουνός θα ήταν ο κουμπάρος που πάντρεψε το ζεύγος ένα χρόνιο πριν, τον Αύγουστο του 1936. Το έθιμο αυτό έδινε σχεδόν δικτατορική εξουσία στο νουνό να επιλέξει το όνομα. Συνθήθως επέλεγε το όνομα του παππού, ο οποίος -συνήθως- βρισκόταν εν ζωή και ποιος είχε όρεξη να τα βάλει μαζί του; Έλα όμως, που η μοίρα έπαιξε περίεργο παιχνίδι κι ο πάππους έχει εκδημήσει προς τας αιωνίους μονάς όταν ο Μπίρος ήταν μόλις 3 ετών!

βέρντε
...απ' τον κήπο του Δημήτρη
του Μπίρου...
Έτσι, ο νούνος που εφόραγε βέρντε στο πέτο, αντί για λουλουδικό, ήτανε πολύ φίλος με το κουμπάρο του το Μπίρο. Μάλιστα, του έλεγε πως είχε πολλά σχέδια για το αναδεχτούδι του. Ήθελε να γίνει άνδρας σημαντικός και μεγάλος και γι' αυτό εσκόπευε να του δώσει το όνομα μεγάλου ανδρός.
Ακούγοντας τούτα τα λόγια ο κουμπάρος, ελογάριαζε πως θα ξανάρθει το όνομα του πατέρα του, του Τζώρτζη, στην οικογένεια, μια και του καψερού τού' χε στοιχίσει η ορφάνια, κι ας μην τό' λεγε στο φανερό. Κι ήτανε σχεδόν σίγουρος, αφού πλέον ο Γεώργιος ο Β΄της Ελλάδας είχε επιστρέψει από την εξορία εδώ και ενανήμισυ χρόνο.
Τα σημάδια το λέγανε ξεκάθαρα: Γιώργης και πάλι Γιώργης.

Μια μέρα, κάνα-δυο βδομάδες μπριχού από τα βαφτίσια, ο κουμπάρος αποκάλυψε του κουμπάρου του πως είχε αγοράσει κι ένα ζεύγος χρυσά μανικέτια με τα αρχικά του ονόματος του αναδεξιμιού του. "Κάτσε να στα δείξω", του λέει. Πάει πίσω από το μπάγκο και του βγάνει ένα κουτί και μέσα τα μανικέτια. Τα βλέπει ο Μπίρος και πήγε να πάθει μαντεκούτο. Πάνω τους χαραγμένο το γράμμα 'Ε'. Κι αμέσως θυμάται τι τού' χε πεί ο κουμπάρος του: "θα του δώσω το όνομα μεγάλου ανδρός...". Κι ετότε θυμήθηκε πως ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε εγκαταλείψει το μάταιο τούτο κόσμο κάνε χρόνο πιο πίσω.
Δε λέει τίποτις παρά μονάχα πως δεν έπρεπε να ξοδευτεί  "...μια καδένα με το σταυρό κι αυτή πολλή..." τού' πε και τονε καληνύχτισε.
Ο Μπίρος, αντί να πάει σπίτι του, στο' Γρίλι, πάει και βρίσκει τον παππά του χωριού.
"Παπά να μπω;"
"Τι έπαθες παιδί μου τέτοιαν ώρα;"
"Άσε παπά μου, μεγάλη ζημιά..."
Κι άρχισε να εξιστορεί τα τεχθέντα.
"Θα μου το μαγαρίσει το παιδί παπά μου! Τι να κάμω; Πρέπει να αναβληθεί το βαφτίσι!"
Να μην τα πολυλογούμε, μετά από κάμποσες σκέψεις και κάνα-δυο καρτούτσα κρασί, αποφασίσανε να κάμουνε το εξής: μόλις ο παπάς θα άκουγε το Ελευθέριος, θα φώνζε 'Ευγένιος' κι έτσι θα σωζότανε η κατάσταση. Τά' πανε, τα συμφωνήσανε και χωρίς να ανησυχεί ο Μπίρος ετοιμαζότανε για το βαφτίσι, που φυσικά και δεν αναβλήθηκε, μετά από τέτοια "ιερή" συμμαχία.
Περάσανε οι δυο βδομάδες και ξεκίνησε το μυστήριο. Ο πατέρας έξω για να ρίξει τα όβολα στο άκουσμα του ονόματος. Έβαλε κι ο παπάς ευλοητός κι αρχίνισε το μυστήριο. Έλεγε κι έλεγε ευχές κι έφτασε στο σημείο της ονοματοδοσίας: "...προσκάλεσε τον δούλον σου..." είπε απευθυνόμενος στον νουνό, που σα γάλλος φουσκωμένος επερίμενε πώς και πώς τούτη τη στιγμή.
"Εδουάρδο!!!" εφώναξε και μένει κόκαλο ο Μπίρος. Γεμάτος χαρά πετάει όλα τα όβολα στον αέρα και πάει μέσα. Φιλάει το χέρι του κουμπάρου του και κάθεται παραδίπλα. Σκέφτεται κι ο παπάς "τι όνομα είναι τούτο; Σαν από θαύμα..." και συνεχίζει το μυστήριο.
Ο βέρντες ο κουμπάρος έδωσε το όνομα μεγάλου ανδρός: αυτού που παράτησε το βασιλικό θρόνο της Αγγλίας για τα μάτια μιας γυναίκας (και μάλιστα από δεύτερο χέρι). Μόνο ένας άνδρας μεγάλος στο σθένος θα τολμούσε να πράξει κάτι τέτοιο.
...
Κι αν νομίζετε πως η ιστορία τελειώνει εδώ... "απατατάσθε".
Κάτι χρόνια αργότερα ο μικρός Εδουάρδος εμεγάλωσε και αποφάσισε να γίνει ιερέας.
Έλα όμως, που επέτυχε στην περίπτωση: δεσπότης τότε στο νησί ήταν ο Μεθόδιος. Εθνικόφρων μέγας και πολέμιος κάθε τι δυτικού. Το όνομα του Εδουάρδου ήταν εξοβελιστέο ως δυτικό και μάλιστα καθολικό (!). Ήταν γνωστή η μήνις του σεβασμιοτάτου προς τους ρωμαιοκαθολικούς τους οποίους μεν σεβόταν, αλλά τον έπιανε και μια αναρίτσια άμα τσου μελετούσε.
Έτσι, αποφάσισε κατά τη χειροτονία του Εδουάρδου να τον μετονομάσει. Τού' πε λοιπόν, "Εδουάρδε, θα σου δώσω το όνομά μου". Ο Μεθόδιος Κοντοστάνος εκ Νυμφών, προτού γίνει μονάχός ονομαζόταν Γεώργιος. Η χαρά του Εδουάρδου ήταν προφανής: θα ελάμβανε επιτέλους το όνομα του παππού του, που από καπρίτσιο των κουμπάρων, δεν έλαβε κατά τη βάπτισή του.
Έτσι, στις 19 Σεπτεμβρίου 1965 στον Άγιο, μετονομάσθηκε σε Γεώργιο.


Εδουάρδος ο μάρτυρας
(από το σχετικό λήμμα στη
wikipedia)
...
Κι αν νομίζετε πως η ιστορία τελειώνει εδώ... "απατατάσθε".
Περάσανε χρόνια και καιροί. Ο παπα-Γιώργης (η μάνα του τον αποκαλούσε απλώς "παπά" γιατί είχε συνηθίσει στο "Δάκη", υποκοριστικό του Εδουάρδος) απέκτησε και υιο. Κάποια στιγμή λοιπόν, κλήθηκε στη στρατολογία, όπως όλοι οι στρατεύσιμοι, και τότε, μετά από 50 χρόνια, αποκαλύφθηκε το μέγεθος του ζητήματος: αυτός και τα αδέλφια του είχαν άλλον πατέρα: η πρώτη αδελφή ήταν του Εδουάρδου, η δεύτερη του Γεωργίου κι αυτός, του Γεωργίου-Εδουάρδου !!!
Κάπου όμως, εδώ τελειώνει η ιστορία, καθώς βάρυνε από την ανείπωτη ελληνική δημόσια διοίκηση, που -εν τέλει- έκρινε πως το ορθό όνομα ήταν "Εδουάρδος-Γεώργιος". Ορθή η κρίση, αφού ο Άγιος Εδουάρδος ο μάρτυρας, βασιλιάς της Αγγλίας, έζησε και πέθανε (962-978) προ του σχίσματος και -ως εκ τούτου- είναι άγιος που αναγνωρίζεται απ' όλους τους χριστιανούς, αγγλικανούς, καθολικούς και ορθόδοξους.


18 Μαρτίου εορτάζεται η μνήμη του αγίου Εδουάρδου.
18 Μαρτίου του 1936 εγκατέλειψε το μάταιο τούτο κόσμο ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
23 Ιουνίου 1891 γεννήθηκε ο Εδουάρδος ο VIII, που παραιτήθηκε του θρόνου της Αγγλίας το 1936.
23 Ιουνίου 1937 γεννήθηκε ο γιος του Δημήτρη του Μπίρου, που ονομάσθηκε Εδουάρδος, μετονομάσθηκε σε Γεώργιο και υπηρέτησε ως ιερέας επί 25 χρόνια το ναό του Αγίου Ελευθερίου...

Τυχαίο; Δε νομίζω ...