Δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω, αλλά μάλλον πρόκειται για υπερβολή.
Δεν είναι όμως, υπερβολή το ίδιο το απόφθεγμα, αφού από την αρχαιότητα ο ιατρός Αγαθοκλής συνιστούσε το κερκυραϊκό κρασί ως κατάλληλο για δίαιτα και ιατρικούς λόγους.
Το ντόπιο κρασί ήταν ονομαστό και εξαγώγιμο προϊόν και μάλιστα, μεταφέρονταν στους γνωστούς οξυπύθμενους κερκυραϊκούς αμφορείς.
Από την εποχή του Ομήρου εξαίρεται η ποιότητά του, ενώ στην κλασσική αρχαιότητα φαίνεται πως οι ιθαγενείς υμνούσαν τον Βάκχο. Από το ιερό του στη χερσόνησο του Κανονιού σώθηκε τμήμα αετώματος με συμπόσιο, ενώ το τσαμπί με το σταφύλι εικονίζεται στον οπισθότυπο νομισμάτων του νησιού.
Ακόμη και σήμερα σώζεται το τοπωνύμιο "Λίνια", παραφθορά μάλλον της εορτής "Λήναια", όπου οι αρχαίοι μας πρόγονοι γιόρταζαν το ληνό, δηλ. τον τρύγο (τρύγος<τράγος<τραγωδία: τράγων ωδή, δηλ. το τραγούδι των παρατρεχάμενων του Βάκχου, των τραγόμορφων σατύρων και των σειλινών).
Μέχρι το 16ο αιώνα φαίνεται πως το κρασί κατείχε την πρωτοκαθεδρία μεταξύ των εξαγώγιμων προϊόντων, μέχρι που ξεκίνησε το ξερίζωμα των αμπελώνων για την καλλιέργεια της ελιάς.
Ένα από τα βιβλία που ξεφύλλισα στο διαδίκτυο ήταν και οι "Περί Γεωργίας Εκλογαί". Πρόκειται για διασκευή της γεωπονικής συλλογής που συνέταξε ο Κασσιανός Βάσσος ο Σχολαστικός (τέλος 6ου αι.). Το έργο συντάχθηκε μεταξύ 944-959 από άγνωστο Βυζαντινό συγγραφέα προς τιμή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ’ Πορφυρογέννητου.
Στις οδηγίες που δίνονται ως προς την επιλογή του κατάλληλου εδάφους και της κατάλληλης ποικιλίας, σημειώνεται και η "κερκυραία" γη, κάτι που δείχνει την ιδιαιτερότητα της ντόπιας καλλιέργειας και παραγωγής.